Evaluation of Hematological, Biochemical, and Echocardiographic Findings in Dogs Infected with Dirofilaria spp.

Özet

Köpeklerde dirofilariozis, kalp ve kardiyopulmoner komplikasyonlarla ilişkili önemli bir hastalıktır. Endemik bölgelerde, diğer vektör kaynaklı enfeksiyonların birlikte görülmesi, tanı ve tedaviyi daha da karmaşık hale getirmektedir. Ayrıca, hastalık ilerlemesini değerlendirmek için standartlaştırılmış tanı araçlarının eksikliği, veterinerlik literatüründe önemli bir boşluk oluşturmaktadır. Bu çalışmada, sadece kalp kurdu ile enfekte olan köpeklerle, diğer vektör kaynaklı hastalıklarla birlikte enfekte olan köpeklerin ekokardiyografik, hematolojik ve biyokimyasal bulguları karşılaştırılmıştır. Ayrıca, bu parametrelerin hastalığın prognozunu ve şiddetini belirlemedeki kullanılabilirliğini değerlendirmeyi amaçlamaktadır. Çalışmaya, Dirofilaria spp. enfeksiyonu tanısı almış 12 köpek dahil edilmiştir ve bu köpekler iki gruba ayrılmıştır: mono-enfekte (n=7) ve ko-enfekte (n=5). Dirofilaria antijenleri ve ek ko-enfekte ajanlar, Knott testi ve SNAP 4Dx kullanılarak tespit edilmiştir, ayrıca tam kan sayımı (CBC) ve serum biyokimyasal analiz için kan örnekleri toplanmıştır. Her köpeğe ekokardiyografik bir değerlendirme yapılmıştır. Çoğu parametre mono-enfekte ve ko-enfekte grupları arasında benzer olmasına rağmen, platelet (PLT) sayımları ve ortalama korpusküler hemoglobin konsantrasyonu (MCHC) değerleri ko-enfekte grupta daha düşük, karaciğer enzim seviyeleri ise daha yüksekti. Ekokardiyografik parametreler genel olarak benzer olsa da, mono-enfekte grup, sol atriyum boyutları ve ventriküler hacimlerde daha yüksek değerler gösterirken, ko-enfekte grup, fraksiyonel kısalma (FS) ve atım fraksiyonu (EF) değerlerinde hafif bir artış sergilemiştir. Bu bulgular, ko-enfeksiyonun hem platelet sayımlarını hem de karaciğer enzim seviyelerini etkileyebileceğini düşündürmektedir. Bu çalışma, dirofilariozisli köpeklerde ko-enfeksiyonların, daha düşük PLT ve MCHC seviyelerine, yüksek karaciğer enzim seviyeleri ile birlikte yol açabileceğini ve bunun hastalık yönetim yaklaşımlarını etkileyebileceğini göstermektedir.